''উদং বাকচ''

খোজবোৰ গৈ থাকে 

বহাগ ৰৈ থাকে 

ফাগুন আহিব 

মেঠনি মাৰি দিম 

বুকুখন লুকাব . . .

মিলকি ৰৈ থাকে 

মামৰলগা বাকচটো সাবতি 

একাষে দহবছৰীয়া দুটা আধাপেটী পেট 

বাপেকটো ৰঙাঘৰত সুখেৰেই আছে ,থাকক !

নিৰীহ জীৱনে মৰা ছাঁইৰ গোন্ধ পোৱা নাই অন্ততঃ । 

বাটেৰে সদায় যোৱা বগীধৰে

আলু দুটা পেলাই থৈ যায় চুকত

আৰু দুপাত নোপোৱাৰ শৰ 

উপাইও যে নাই

সাত বছৰীয়া এযোৰ হে কাপোৰ 

কেনেকৈনো ঢাকিব চৌত্ৰিশ বছৰীয়া বুকু ।

বাকচটো মইনা যেন লাগে

কৰালবন্ধা তেজৰ মাজে মাজে

ফুটুকীয়া সেউজীয়া হাঁহি !

ইস . . . 

তোৰ কি মনত নাই ?

এদিন যে কৈছিলি 

ভালপোৱাৰ সেউজীয়া ৰং

নীলাবোৰ লগতে থাকে . . .

( নীলাবোৰ কি বুলি মই সুধিলো, মই নজনাকৈ, জানিয়ে তই ক'লি যন্ত্ৰনাৰ নীলা নীলা ৰং । )

মিলিকিয়ে ভাবেঃ 

আজি এটা বেয়া সপোন দেখিম ।

বতাহজাকে ক'ৰবাৰ পৰা আহি ক'ব 

নীলা বোৰেই সঁচা 

তেজবোৰ ক'লা ক'লা হ'ব 

সেউজীয়া, সাধু কথা হ'ব 

বাকচটো হেৰাই যাব ক'ৰবাত . . .

( তই হেনো আন কাৰোবাক তই হ'বলে কৈছিলি । )

ল'ৰা হঁতক উঠাই দিম 

'বগীধৰক ক'বি, কাইলৈ আইলৈ কাপোৰ এযোৰ আনিবি 

. . . . নতুন ।'

[ বিঃ দ্ৰঃ 

''উদং বাকচ'' মামণি ৰয়চম গোস্বামীৰ এটা হৃদয় বিদাৰক গল্প । তেখেতক এই আপাহতে সোঁৱৰিছো । ]