সময়ৰ পকনীয়া খেদি ...২

ঘৰলৈ আহিলে লাচিতক কওঁ- ক'ৰবাত ফুৰিবলৈ যাওঁ ব'ল । দুদিনৰ কাৰণে ঘৰলৈ অহাৰ পাছত কেনিও নোযোৱাকে ঘৰতে সোমাই থাকিলে কিবা বেকাৰ বেকাৰ লাগে । সেইমতেই ৰ'দেই হওঁক, বৰষুণেই হওঁক চাইকেল খন লৈ ওলাই যাওঁ । গধূলি সময়ত ওলাই গৈ পাছদিনা ঘূৰি অহাৰো দৃষ্টান্ত আছে । সেই সময়বোৰ পাৰ হয় বিকু হতঁৰ ঘৰত । তাচ জাঁপ উলিয়াই ল'লে কেতিয়া ১২ বাজে, কেতিয়া ৪ বাজে খবৰ নাথাকে । কাগজৰ দুপৃষ্টা অন্ত হয় । হাজাৰী খেলি আমনি লাগিলে শেষত বিচনাত তাচপাতবোৰ ওপৰলৈ দলিয়াই দি যিয়ে যেনেকে থাকে তেনেকেই শুই পৰো । আটাইকৈ গণ্ডগোল কৰা ঘৰ আছে যদি আমি বিকু হতঁৰ ঘৰৰ নামেই প্ৰথম লব লাগিব । ৰাতি আমাৰ উৎপাতত ঘৰৰ মানুহৰ টোপনি খতি হয় । ৰাতিপুৱা মায়ে চাহদিয়ে খাওঁ ঘৰলৈ আহো । দেউটাই গালিদিয়ে বিকুহতঁৰ । আকৌ পৰৱৰ্তী বাৰ যাওঁতে সেইবোৰ পাহৰে । আমিওঁ । দুঘণ্টাৰ কাৰণে গলেও ৰাতিপুৱাই যায়গৈ । আমাৰ লগত গৌতম গ'লে কথা সুকীয়া হয় । খেলৰ প্ৰকাৰৰ সালসলনি হয় । দহ কৰ্ট খেলো । তেনেকৈয়ে যেন ঘৰলৈ অহাৰ আজৰি সময়খিনি বেকাৰ নোহোৱাকে পাৰ হয় । ঘৰত ভাত ঢাকোনত থাকে, আমাৰ ভাত খোৱা নহয় । ভোক নালাগে কাৰো । সময়বোৰ চকুৰ প্ৰচাৰতেই পাৰ হৈ যায় । সকলোৰে অলক্ষিতে । আনন্দৰে ।

নকুল । সদায় লগত নাথাকে যদিও প্ৰায়বোৰ আনন্দৰ মূহুৰ্তত আমাৰ লগৰীয়া সি হৈছে । সেইদিনা আৰু এটাআমাৰ লগ হ'ল । দেবজ্যোতি । তাৰ ঘৰটো আমাৰ কেইটাত কৈ ১০ কি.মি. মান আতঁৰৰ যদিও সেইদিনা ভালকৈয়ে তাচ খেলাৰ মতলবত তাক মতাই আনিলো । আৰম্ভ কৰাৰ আগতেই কাৰ মনলৈ আহিল পাহৰিলো, বিয়েৰ খাম । নকুলে হাত উজান দিলে ৫০ টকা দিব সি । লাচিত ১০, বিকুৱে ১০, মই ২০। হৈ গ'ল ৯০ টকীয়া বিয়েৰৰ দাম । প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে বিয়েৰ খাম আটাইকেইটাই । কোনোবাই ক'লে নিচা ধৰিব । নাই নধৰে, ফলৰ ৰস হে । সিদ্ধান্ত পক্কা । আনিবলৈ কোন যাব ; লাচিত আৰু নকুল । কাহানিও বিয়েৰ নিকিনা মানুহ আটাইকেইটা । চিনাকী মানুহ থাকিলে কি হ'ব ? ঘৰতে আলোচনা কৰি দেব, বিকু আৰু মোক থৈ সিহঁত দুয়োটা ওলাই গ'ল । অৱশেষত বহু সময়ৰ পিছত ওলালহি হাতত বিয়ৰৰ বটললৈ । চিনাকী মানুহ থকাৰ কাৰণে কেইবাখনো দোকান বগাব লগা হ'ল । পাঁচটা বহি ললো, গিলাচ পাঁচটা লৈ । বিয়েৰ খাম । নকুলে পেগ বনালে, ফ্ৰিজৰ পানী ঢালি । বাহ কি মদাহী মদাহী লাগিছিল আমাক নিজকে ।
তাচ এজাঁপ বিলাই ল'... খায়ে ভাল লাগিব ।
বিলাই লোৱা হ'ল । এহাতত তাচ, আনখন হাতত বিয়েৰৰ গিলাচ । প্ৰথমটো ঢোক মাৰিলো । ৰাম ৰাম... ডিঙিয়েদি পুৰণা এ. এছ. টি. চি. ৰঙা বাছ খন পাৰ হৈ যোৱা দৰে লাগিল ঘেৰঘেৰাই । জঁপিয়াই উঠিলো । ইম্মান চোকা । ঢেত বাকী থকা ঢোক কেনেকে খাম ? মাইকী নেকি, খা চকু মুদি । সৰুতে মায়ে মানিমুনি পিহি ৰস খাবলৈ দিছিল । পেট ভাল হৈ থকাৰ স্বাৰ্থত, সদায় ৰাতিপুৱা । খাবলৈ বেয়া পাইছিলো । মায়ে কৈছিল, চকু মুদি গিলি দে হৈ যাব । তেনেকৈয়ে শেষৰ ঢোক বিয়েৰ গলাধঃকৰণ কৰিলো । আৰু এপেগ দে । মোৰ দৰে বাকী কেইটাৰো একেই অৱস্থা । চকু কাণ বন্ধ কৰি দুপেগ...
দুপেগ মাৰি দেখো বিয়েৰৰ আধা বটল এতিয়াও বাকী আছে । কোনে খাব মই হাত ডাঙিলো । ভাল একো নালাগিলেই জীৱনত আৰু নোখোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈ পেলালো । বাকী কেইটাই কি ভাবিছে নাজানো নকুলে ক'লে- কোনেও নাখালে সিয়ে বাকীখিনি খাব । মোৰ কব লগা নাই ; খা কোনে খাৱ । মোৰ আগ্ৰহ নাই । লাচিতে ক'লে, বাকীখিনি খাই দিলে কেইটকা দিবি ? কাহানিও নোখোৱা মানুহ, তাৰো অৱস্থা মোৰ দৰেই । মই দহটকা দিম, বমি হলে কৰিব নোৱাৰিবি... কৰিলে মোক ২০ টকা দিব লাগিব । আৰু এটাই দহ টকা দিয়া চুক্তিত সি আধাখিনি বিয়েৰ খাবলে সাজু হ'ল । কোনেও ভবা নাই সি খাব যে পাৰিব । চকুৰ আগতেই কোট কোট কে সোপাকে গিলিলে সি । খাই উঠিয়ে উগাৰ এটা মাৰিলে । মুৰকত ২০ টকা দিব লগা হ'ল । ৰাতিটো ৰখিলো তাক, তাচ খেলি খেলি, কিজানি বমি কৰে । ৰাতিটো শেষ হ'ল, বমি নকৰিলে । নকুলে পুৱালেকে কান্দি থাকিল আৰুখাবলৈ নোপোৱাৰ দুখত । প্ৰথম বিয়েৰ খোৱাৰ পৰ্ব অন্ত পৰিল । তাচখেলাৰ চিৰিজটো শেষ নহ'ল । এতিয়াও চলি আছে । বিয়েৰ খোৱাৰ কথা কোনেও নুলিয়াই এতিয়া । তাচ খেলাৰ লগত জড়িত বহু ঘটনা আছে, কথাত কথা ওলালে লিখিম । শৈশৱ, কৈশোৰৰ আনন্দৰ দিনবোৰৰ লগত এই সমীকৰণসমুহ মিলি আছে । আধৰুৱা নোহোৱাকৈ ৰাখিছে সময়বোৰ । কেতিয়াবা নষ্টালজিয়া হৈ পৰিব, কেতিয়াবা স্মৃতি হৈ উজাব । সোঁৱৰীম সময়ৰ জটিল মূহুৰ্তবোৰত... ।