সম্ভৱত মোৰ চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিল। কিমানদূৰ নাৱত উঠি গলো নাজানিলো। হঠাতে চিঞৰ বাখৰ শুনি সাৰ পালো। গম লৈ জানিলো নাওঁখন পাৰত লাগিছিলহি। পাৰত ৩০ৰো অধিক মানুহ। এইখন নাওঁ পুনৰ উভতি যাব। আমি প্ৰত্যেকেই ২০ টকাকৈ ভাড়া দিব লগা হ’ল।
ঠায়ে ঠায়ে বোকা ৰাস্তাৰ বাবে নামি নামি ঘণ্টাচেৰেকৰ পাছত আমি লক্ষীমপুৰৰ মূল পথত উঠিলো। কিছুসময়ৰ পাছত বিহপুৰীয়া। তাতে ছাৰে কিবা অলপ বজাৰ কৰিলে। তাৰ পৰা নাৰায়ণপুৰ। তাতে মাধৱদেৱ মহাবিদ্যালয়খন ৰাস্তাৰ কাষতে দেখাৰ কথা মোৰ মনত আছে। সুন্দৰ পৰিৱেশ। কলা, বিজ্ঞান আৰু বানিজ্য শাখাৰ সৈতে বহুবছৰ আগৰে পৰাই ঠাইখনত শিক্ষাৰ পোহৰ বিলাই আছে। নাৰায়ণপুৰৰ ৰাস্তাৰে বৈৰাগীছাৰৰ ঘৰলৈ ৫ কিঃমিঃ। মোক থবলৈ ঢলপুৰলৈ বাহিৰে বাহিৰে তেখেত যাব। দিনমনীয়ে আকাশৰ পৰা বিদায়ৰ যা-যোগাৰ চলাইছিল।
ঢলপুৰ তিনিআলি পোৱাৰ কিছু আগতেই ছাৰৰ চিনাকী মানুহ এঘৰত সোমাব লগা হ’ল। আমাৰ বিদ্যালয় প্ৰধান দেহিৰাম বৰুৱাৰ ঘৰটোৰ ঠিকনা আমি তেখেতৰ পৰাই পালো। হাইস্কুলৰ অৱসৰপ্ৰাপ্ত শিক্ষক। মোৰ মনটোৱে অলপ সকাহ পালে ।
ঢলপুৰ তিনিআলিৰ পৰা বৰুৱা ছাৰৰ ঘৰলৈ ৪ কিঃমিঃ মান সোমাব লাগে । ঠিকনা মতেই বৰুৱাছাৰৰ পদূলিতে ৰৈ মানুহঘৰলৈ সোমাই গৈ দেহিৰাম বৰুৱাৰ ঘৰ কোনটো সুধিলো । পকামুৰীয়া আদহীয়া মানুহ এজনে হাঁহি মাৰি ঠিক ঠাইতে সোমালো বুলি উত্তৰ দিলে । তেখেত বৰুৱা ছাৰৰ কনিষ্ঠ সহোদৰ আছিল । আমি লক্ষ্যস্থানত উপস্থিত হ’লোহি। তেতিয়া প্ৰায় সন্ধিয়া লাগিছিল।
চা-চিনাকী হোৱাত গম পালো ইতিমধ্যে ফোনৰ যোগেদি মোৰ নামৰ কোনোবা এজন শিক্ষক অহাৰ কথাটো খবৰা খবৰি হৈছিল। মোৰ দৰে সৰু ল’ৰা এটা শিক্ষক বুলি জানি সকলো আচৰিত হৈছিল। ছাৰৰ ঘৰখন মৰমীয়াল। ল’ৰা এটা আৰু ছোৱালী দুজনীৰ লগত ছাৰৰ সহধৰ্মিনী থাকে । মোৰ বয়স তেখেতৰ সৰু ছোৱালীজনীতকৈ এবছৰ অথবা দুবছৰ মান বেছি হব । পুত্ৰসম সহকৰ্মী পোৱাত ছাৰ বহুত সুখী হ’ব বুলি ঘৰৰ মানুহখিনিয়ে মোক বৰ উৎসাহেৰে জনালে । তাৰ পাছতে মোৰ মনত নতুন এক কৌতুহলে বাস কৰিলেহি । বিদ্যালয়খন দেখাৰ হেঁপাহ, ছাৰক লগ পোৱাৰ হেঁপাহ । বৈৰাগী ছাৰে মোক চমজাই ঘৰলৈ যাবলৈ ওলাল । তেখেতৰ ওচৰত চিৰকৃতজ্ঞ হৈ ৰলো। তেখেতৰ ফোন নম্বৰটো এতিয়াও মোৰ ওচৰত আছে । কিন্তু বৰ্তমান যোগাযোগ বিচ্ছিন্ন হোৱাৰ সংকেত দিয়ে । ভৱিষ্যতে তেখেতক পুনৰ লগ পাওঁ নে নাই নাজানো । কিন্তু তেখেতৰ এইখিনি নিস্বাৰ্থ উপকাৰ জীৱনত পাহৰিব নোৱাৰিম।
ৰাতি সোনকালে ভাত-পানী খাই বিচনাত উঠিলো। কাহিলীপুৱাতে লোহিত পাৰ হৈ মাজুলী পোৱাগৈ কথা।
[আগলৈ...]
